Тэр жилийн өвөл. Тэр өвлийн цас. Тэр цасны өнгө тэндээс санагдана. Хос нэхмэийн зүүг гартаа атгав. Хоосон орон зайд нь нь цаг хугацааг нэхлээ. Цаг хугацаа хөврөнө. Цагаан утас хөвнө. Он жилийн нэхээсээр ороолтыг гүйцээлээ. Эмээгийн оёсон хээг минийх гүйцсэнгүй. Ороолтыг зүүгээд толь руу харав. Олон жилийн тэртээх л янзаараа миний буурал эмээ тэнд цагаан ороолттой зогсож харагдлаа.
-Эмээ! /нь би ажээ/
Цагаан ноосон ороолтыг хүзүүнээсээ би тайлав. Цаг хугацаатай хамт эвхээд бор авдартаа хийлээ.
Одоо би эмээ. Энэ жилийн намар. Энэ намрын салхи. Энэ салхины чимээг тэнд хадгаллаа.
Цагаан ноосон ороолтыг хүзүүнээсээ би тайлав. Цаг хугацаатай хамт эвхээд бор авдартаа хийлээ.
Одоо би эмээ. Энэ жилийн намар. Энэ намрын салхи. Энэ салхины чимээг тэнд хадгаллаа.
Х.Болор-Эрдэнэ
No comments:
Post a Comment